Hulp stopt onterecht bij 18 jaar
In Gelderland krijgen jongeren uit pleeggezinnen onterecht te maken met een stopzetting van hun pleegzorgvergoeding zodra zij 18 jaar worden. Deze abrupt beëindiging van financiële ondersteuning en begeleiding zorgt voor aanzienlijke stress en een gevoel van verwaarlozing onder deze jongeren. Gemeenten lijken niet goed in te spelen op de specifieke behoeften van deze kwetsbare groep.
De problemen ontstaan wanneer jongeren de volwassen leeftijd bereiken. Hoewel zij wettelijk gezien volwassen zijn, zijn veel van deze jongeren nog niet in staat om volledig zelfstandig te functioneren. De pleegzorgvergoeding die hen eerder ondersteunde, stopt dan ineens, waardoor zij in financiële en emotionele moeilijkheden kunnen komen. Dit gebrek aan continuïteit in de zorg en begeleiding kan ernstige gevolgen hebben voor hun ontwikkeling en welzijn.
In verschillende gemeenten in Gelderland, waaronder Arnhem en Nijmegen, zijn er signalen dat jongeren zich gedwongen voelen om zelfvoorzienend te worden zonder de noodzakelijke ondersteuning. Dit leidt tot situaties waarin zij financiële problemen ervaren en de aansluiting met hun netwerk verliezen. De lokale overheid zou meer aandacht moeten besteden aan de overgangsfase van pleegzorg naar zelfstandigheid.
Oplossingen voor de toekomst
Deskundigen op het gebied van jeugdzorg wijzen op de noodzaak van een soepeler overgangsbeleid. Hier zijn enkele mogelijke oplossingen:
- Verlenging van de pleegzorgvergoeding tot minimaal 21 jaar.
- Aanbieden van begeleiding bij het ontwikkelen van levensvaardigheden.
- Creëren van netwerken voor jongeren die uit de pleegzorg komen.
Het is essentieel dat gemeenten in Gelderland de handen ineen slaan om een betere ondersteuning te bieden aan deze jongeren. Het stoppen van de pleegzorgvergoeding zou niet alleen een administratieve kwestie moeten zijn, maar een zorgvuldige afweging van wat het beste is voor de toekomst van deze jongeren. Door samen te werken met pleegouders, hulpverleners en de jongeren zelf, kunnen gemeenten ervoor zorgen dat niemand tussen wal en schip valt.
De situatie vraagt om urgentie en aandacht, zodat deze kwetsbare groep niet alleen komt te staan in een cruciale fase van hun leven. Het is aan de lokale overheden om verantwoordelijkheid te nemen en duurzame oplossingen te bieden.
